Τα όσα αναφέρει η ΚΑΕ Παναθηναϊκός:
«Ήταν 10 Ιουνίου του 2018 όταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος κίνησε για τη Γειτονιά των Αγγέλων…
Η συγκεκριμένη ημέρα θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό όλων όσοι αγαπούν τον Παναθηναϊκό, αλλά και του συνόλου των φίλων του ελληνικού αθλητισμού.
Πέρασαν κιόλας έξι χρόνια και όμως μοιάζει σαν να ήταν «χθες»… Βλέπετε, είναι αδύνατο να συνειδητοποιήσουμε πως ο αγαπημένος όλων, Παύλος Γιαννακόπουλος, έφυγε από κοντά μας. Ο «κύριος Παύλος», όπως τον αποκαλούσε ο απλός φίλαθλος, ο δικός μας «κύριος Παύλος». Για πάντα θα αισθανόμαστε πως είναι εδώ, ανάμεσά μας, μέσα από τις αναμνήσεις και τις στιγμές χαράς και δόξας τις οποίες μοιάζει ακατόρθωτο να απαριθμήσει κανείς μία προς μία.
Ο κορυφαίος παράγοντας στην ιστορία του Συλλόγου ξεκίνησε την ενασχόλησή του με το μπάσκετ το 1987 και έμελλε να αλλάξει το ρου της ιστορίας του αθλήματος στη χώρα μας, καθιστώντας τον Παναθηναϊκό μας ως την κορυφαία ομάδα της Ευρώπης. Ήταν αυτός που έφερε στην Ελλάδα αθλητές παγκόσμιου βεληνεκούς που κανείς ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει από κοντά. Ήταν εκείνος που άλλαξε άρδην το αθλητικό στάτους της Ελλάδας μετατρέποντάς την σε κέντρο της καλαθοσφαίρισης του πλανήτη. Γι’ αυτό και ήταν, είναι και θα παραμείνει για πάντα ο Πατριάρχης του Παναθηναϊκού μας!
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1929 και έφυγε από τη ζωή στις 10 Ιουνίου του 2018, ακριβώς 31 χρόνια μετά την ημέρα που έγινε για πρώτη φορά πρόεδρος του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου (10/6/1987) και 47 χρόνια μετά την πρώτη επίσημη εμπλοκή του ως διοικητικός παράγοντας του Συλλόγου, το 1971. Ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε μαζί με την οικογένειά του την ιστορία του αθλήματος στη χώρα και φυσικά του μπασκετικού Παναθηναϊκού, καθώς υπό την ηγεσία του ο Σύλλογος κατέκτησε έξι φορές την κορυφή της Ευρώπης και έκανε γνωστό το «τριφύλλι» στα πέρατα ολόκληρης της υφηλίου (κατάκτηση και διηπειρωτικού Πρωταθλήματος του 1996).\
Με πιστό συνοδοιπόρο του τη σύζυγό του, Δέσποινα, κατάφερε μέσα από μεγάλες δυσκολίες και αμέτρητες ώρες ενασχόλησης με τον Σύλλογο να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα. Τα έξι ευρωπαϊκά τρόπαια και οι αμέτρητοι τίτλοι στην Ελλάδα ανήγαγαν τον Παναθηναϊκό στην πιο επιτυχημένη ομάδα της γηραιάς ηπείρου, με το όραμα του Παύλου Γιαννακόπουλου και της οικογένειάς του να παίρνει σάρκα και οστά μετά από τεράστιες προσπάθειες και θυσίες για το καλό του Συλλόγου. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος άφησε πίσω του ως άξιο συνεχιστή τον γιο του, Δημήτρη και με εκείνον στο «τιμόνι» τα ευρωπαϊκά τρόπαια του Παναθηναϊκού μας έγιναν εφτά τον Μάιο του 2024 στο Βερολίνο…
Η αγάπη του Παύλου Γιαννακόπουλου για τον Παναθηναϊκό ξεκίνησε από μικρή ηλικία, ωστόσο εντάχθηκε επισήμως στις τάξεις του το 1971. Πέντε χρόνια αργότερα (1976), ανέλαβε το πόστο του γενικού αρχηγού και του Α’ αντιπροέδρου, ενώ κατά τη διάρκεια της ίδιας χρονιάς, διετέλεσε και Γενικός Γραμματέας, βοηθώντας πάντοτε με κάθε τρόπο τον Παναθηναϊκό ανιδιοτελώς σε όλα τα αθλήματα. Το 1987 ήταν κατά γενική ομολογία μια χρονιά-ορόσημο για το άθλημα στη χώρα μας και μια πηγή έμπνευσης για όλους τους Έλληνες, καθώς η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ έβαζε το «μικρόβιο» του αθλήματος σε κάθε σπιτικό. Τότε, ο Παύλος Γιαννακόπουλος αποφάσισε να ηγηθεί του τμήματος μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Έτσι, ξεκίνησε ν’ αλλάζει και η ιστορία και από τα ιστορικά… χώματα της Λεωφόρου και του «Τάφου του Ινδού» (στις 23/9/2015 μετονομάστηκε σε κλειστό «Παύλος Γιαννακόπουλος») τον οδήγησε στην κορυφή, εξελίσσοντάς τον χρόνο με το χρόνο.
Από την πρώτη ημέρα ενασχόλησής του σκεφτόταν πώς θα καταφέρει να δημιουργήσει μια ομάδα που θα κάνει γνωστό το όνομα του Συλλόγου σε όλη την υφήλιο, έχοντας ν’ ανταγωνιστεί μεγάλες δυνάμεις της εποχής και στη συνέχεια πολλούς άλλους παράγοντες, μέχρι να φτάσει στην κορυφή. Ο Παύλος, με πείσμα, επιμονή, όραμα, διορατικότητα και έχοντας ως μεγάλο όπλο την παθολογική του αγάπη για το «τριφύλλι», θα κατάφερνε να φέρει στην Ελλάδα τα μεγαλύτερα ονόματα του αθλήματος. Από που να ξεκινήσει και που να σταματήσει κανείς…
Όνειρα που έγιναν πράξη και άλλα που δεν εκπληρώθηκαν ποτέ, όπως η μεταγραφή του Ντράζεν Πέτροβιτς, τον οποίο ο Παύλος έφερνε στην Ελλάδα, μα ο Θεός είχε άλλα σχέδια για τον «Μότσαρτ», τον Ιούνιο του 1993. Θρύλοι του παγκόσμιου μπάσκετ ήρθαν στη χώρα μας για να φορέσουν τη φανέλα του Παναθηναϊκού, με την απόκτηση του Ντομινίκ Γουίλκινς να αποτελεί μέχρι σήμερα τη μεγαλύτερη μεταγραφή που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ στην Ευρώπη. Μια ημέρα που το όνομα «Παναθηναϊκός» προκάλεσε παγκόσμιο σεισμό, ενώ είναι χαρακτηριστικό πως στην πρώτη προπόνηση του Γουίλκινς έδωσαν το «παρών» στο ΟΑΚΑ περισσότεροι από 12.000 φίλοι του Συλλόγου. Η μετακίνηση, επίσης, του θρύλου του ελληνικού μπάσκετ, Νίκου Γκάλη, ήταν πρώτο θέμα στην ευρωπαϊκή αθλητική ειδησεογραφία το καλοκαίρι του 1992!
Καθ’ όλη την πορεία του στον Παναθηναϊκό είδε τεράστια ονόματα του αθλήματος αλλά και κορυφαίους Έλληνες αθλητές να κάθονται στον πάγκο και να φορούν τη φανέλα της ομάδας αλλά ουδέποτε αντιμετώπισε τον Παναθηναϊκό σαν μια επιχείρηση.
Δεν είναι τυχαίο πως όλοι οι παίκτες που παρέλασαν με το τριφύλλι στο στήθος έτρεφαν τεράστιο σεβασμό και αγάπη για τον Παύλο, που πρώτα λειτουργούσε ως «πατέρας» και μετά ως πρόεδρος και παράγοντας. Με αυτή τη φιλοσοφία, ήρθαν οι πρώτες μεγάλες επιτυχίες, που έβαλαν τις βάσεις για μια δυναστεία που όμοιά της δεν έχει ζήσει ποτέ ο ελληνικός αθλητισμός».
Φωτο:eurokinissi
