Με Οικουμενική Προσευχή με μετανάστες στην Ενοριακή Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στη Λευκωσία ολοκλήρωσε τη δεύτερη ημέρα της ιστορικής επίσκεψής του στην Κύπρο ο Πάπας Φραγκίσκος.

Ο Ποντίφικας, επισκέφθηκε το πρωί της Παρασκευής (03/12) την Αρχιεπισκοπή Κύπρου. Ο Πάπας είχε αρχικά συνάντηση με τον προκαθήμενο της Εκκλησίας της Κύπρου, Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Β΄ στην Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Κύπρου και μετά συναντήθηκε με την Ιερά Σύνοδο στον Ορθόδοξο Καθεδρικό Ναό. Στις 10:00 το πρωί τελέστηκε στο ΓΣΠ η Θεία Λειτουργία από τον Πάπα. Στο στάδιο στήθηκε μεγάλη εξέδρα και γύρω στις επτά χιλιάδες πιστοί από την Κύπρο και άλλες χώρες ήταν παρόντες. Ο Ποντίφικας θα αναχωρήσει από την Κύπρο το Σάββατο (04/12) και θα συνεχίσει το ταξίδι του στην Ελλάδα.

Πάπας: Είθε η Κύπρος να μετατραπεί σε ένα «εργαστήριο αδελφοσύνης»

Την ευχή η Κύπρος από ένα διαιρεμένο νησί να μετατραπεί σε ένα «εργαστήριο αδελφοσύνης», εξέφρασε ο Πάπας Φραγκίσκος, καυτηριάζοντας ταυτόχρονα την «αδιαφορία» που επικρατεί έναντι των δεινών που περνούν όσοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα τους σε ένα επικίνδυνο ταξίδι, κυνηγώντας τα όνειρά τους.

Ο Πάπας Φραγκίσκος ολοκλήρωσε την επίσκεψή του στην Κύπρο με μια Οικουμενική Προσευχή με μετανάστες στην καθολική εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στη Λευκωσία.

Απευθυνόμενους σε μετανάστες πιστούς, ο Ποντίφικας είπε ότι «εσείς φτάσατε εδώ, σε αυτό το νησί», αλλά διερωτήθηκε «πόσοι όμως από τους αδελφούς και τους αδελφές σας σας δεν έμειναν στη μέση του δρόμου».

«Πόσοι απελπισμένοι ξεκινάμε αυτό το οδοιπορικό κάτω από πολύ δύσκολες, πολύ επισφαλείς συνθήκες και δεν καταφέρνουν να φτάσουν στον προορισμό τους; Μπορούμε να μιλήσουμε για αυτή τη θάλασσα που έγινε ένα μεγάλο νεκροταφείο. Κοιτάζοντας σας βλέπω στα μάτια σας τα δεινά αυτής της πορείας», είπε μιλώντας μέσω μεταφραστή.

Έψεξε το ότι πολλοί συνήθισαν τις τραγωδίες γύρω τους. «Εμείς κοιτάμε τι συμβαίνει γύρω μας και το χειρότερο είναι ότι το συνηθίζουμε. Σήμερα βυθίστηκε μία βάρκα και έχουμε τόσους αγνοούμενους. Αυτή η συνήθεια είναι μια σοβαρή ασθένεια, μια πολύ σοβαρή ασθένεια και δεν υπάρχει αντίδοτο, θα πρέπει να καταπολεμήσουμε αυτή τη συνήθεια σε αυτές τα καθημερινές τραγωδίες που συμβαίνουν γύρω μας».

«Σας ζητώ συγνώμη αν είπα τα πράγματα όπως έχουν, δεν μπορούμε να σιωπήσουμε δεν μπορούμε να στρέψουμε το βλέμμα αλλού σε αυτή την κουλτούρα της αδιαφορίας» πρόσθεσε.

Ο Πάπας Φραγκίσκος αναφέρθηκε και στην Κύπρο εκφράζοντας την ευχή όπως «αυτό το νησί σημαδεμένο από μια οδυνηρή διαίρεση γίνει με τη χάρη του Θεού ένα εργαστήριο αδελφοσύνης».

«Να σκεφτεί κανείς ότι αυτό το νησί είναι γενναιόδωρο, αλλά δεν μπορεί να κάνει τα πάντα γιατί ο αριθμός των ανθρώπων που φτάνουν το νησί ξεπερνά τις ικανότητες υποδοχής ενσωμάτωσης, στήριξης» ανέφερε ο Ποντίφικας και πρόσθεσε: «Η γεωγραφική του γειτνίαση διευκολύνει την έλευση των ανθρώπων αλλά δεν είναι εύκολα τα πράγματα, πρέπει να καταλάβουμε τα όρια».

Ο Πάπας άκουσε αριθμό μεταναστών που έφτασαν στην Κύπρο κυνηγώντας το όνειρο για μια καλύτερη ζωή.

Μια μετανάστρια από τη Μέση Ανατολή είπε πως κάθε μέρα πρέπει να μειώνει αυτό που είναι ή θέλει να γίνει «σε ένα έντυπο με κουτάκια», συμπληρώνοντάς το με μία ή δύο λέξεις.

«Και τι λέω; Συνήθως πρέπει να διαλέξω το ξένος, αλλοδαπός, θύμα, πρόσφυγας, μετανάστης αλλά θέλω να φωνάξω ‘είμαι ένα άτομο, αδελφή, φίλος, ένας πιστός, ένας γείτονας’».

Ένας νεαρός από την Αφρική μίλησε για τα τραύματα που φέρει από το μίσος, τραύματα, τα οποία όταν τα βιώσει κανείς δεν μπορούν να ξεχαστούν. Άλλος νεαρός από τη Νότια Ασία μίλησε για το ταξίδι για να ξεφύγει από τη βία, ένα ταξίδι που τον βρήκε άλλοτε σε σκονισμένους δρόμους, φορτηγά ή σε βάρκες που έμπαζαν νερά, με στόχο έναν προορισμό, ένα μέρος που προσφέρει ελευθερίες και επιλογές.

Αίσθηση προκάλεσε ένα νεαρό κορίτσι από το Κογκό που μίλησε στα ελληνικά ότι ονειρεύεται ένα κόσμο που κανείς δεν θα αναγκαστεί να εγκαταλείπει το κρεβάτι του μέσα στη νύκτα, να φύγει και να εγκαταλείψει τα πάντα για να ξεφύγει. «Όλοι έχουμε μικρά όνειρα, ονειρεύομαι να γίνω πρώτη στην τάξη μου, να γίνω γιατρός, ονειρεύομαι να είμαι ευπρόσδεκτη, εδώ στην εκκλησία, στην τάξη, ονειρεύομαι να έχω ανθρώπους που ενδιαφέρονται για μένα να είναι λιγότερο έκπληκτοι όταν τους μιλώ ελληνικά».

Αυτούσια η ομιλία του Πάπα προς τους μετανάστες:

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές!

Είναι μεγάλη μου χαρά να βρίσκομαι εδώ μαζί σας και να ολοκληρώνω την επίσκεψή μου στην Κύπρο με αυτή τη συνάντηση προσευχής. Ευχαριστώ τους Πατριάρχες Pizzaballa και Béchara Raï, καθώς και την κυρία Gosia του γραφείου Caritas. Χαιρετίζω με στοργικότητα και ευγνωμοσύνη τους εκπροσώπους των διαφόρων χριστιανικών θρησκευμάτων που βρίσκονται στην Κύπρο.

Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» με όλη μου την καρδιά θέλω να απευθυνθώ σε εσάς, νεαροί μετανάστες, που έχετε καταθέσει τις μαρτυρίες σας. Τις είχα λάβει πριν ένα μήνα περίπου και με είχαν αγγίξει βαθιά, και σήμερα με συγκίνησαν και πάλι. Αλλά δεν είναι μόνο ένα συναίσθημα, είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι η  συγκίνηση  που  πηγάζει  από την  ομορφιά  της  αλήθειας.  Όπως όταν  ο  Ιησούς  αναφώνησε: «ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἔκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις» (Μτ 11,25). Δοξάζω κι εγώ τον ουράνιο Πατέρα μας γιατί αυτό συμβαίνει και σήμερα. Εδώ, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο, στους ταπεινούς ο Θεός αποκαλύπτει τη Βασιλεία του, μια Βασιλεία αγάπης, δικαιοσύνης και ειρήνης.

Ακούγοντάς σας, συνειδητοποιούμε καλύτερα την προφητική δύναμη του Λόγου του Θεού που, μέσω του Αποστόλου Παύλου που λέει: «… ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ» (Εφ. 2,19). Λόγια που γράφτηκαν για τους Χριστιανούς της Εφέσου -όχι μακριά από εδώ- πολύ μακριά στο χρόνο, αλλά πραγματικά πολύ κοντά, πιο ζωντανά από ποτέ, σαν να γράφτηκαν για εμάς σήμερα: «Δεν είστε ξένοι, αλλά συμπολίτες». Αυτή είναι η προφητεία της Εκκλησίας: μια κοινότητα που, παρ’ όλους τους ανθρώπινους περιορισμούς, ενσαρκώνει το όνειρο του Θεού δοθέντος ότι ο Θεός ονειρεύεται. Όπως και εσύ, Mariamie, από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό, που στη μαρτυρία σου αναφέρεσαι στον εαυτό σου λέγοντας πως είσαι «γεμάτη όνειρα». Όπως εσύ, ο Θεός ονειρεύεται ένα κόσμο ειρήνης, όπου τα παιδιά του θα ζουν ως αδελφοί και αδελφές.

Η παρουσία σας, αδελφοί και αδελφές μετανάστες και μετανάστριες, είναι πολύ σημαντική γι’ αυτή την οικουμενική εορτή. Οι μαρτυρίες σας είναι σαν ένας «καθρέφτης» για εμάς τις χριστιανικές κοινότητες. Όταν εσύ, Thamara, από τη Σρι Λάνκα λες: «Συχνά με ρωτούν ποια είμαι», μας υπενθυμίζεις πως και σε μας κάποτε απευθύνεται αυτή η ερώτηση: «Ποιος είσαι;» Και δυστυχώς συχνά εννοούν: «Από ποια χώρα είσαι; Σε ποια ομάδα ανήκεις;» Αλλά όπως εσύ το είπες, δεν είμαστε αριθμοί ή άτομα που καταλογογραφούνται. Θα θέλαμε όμως κι εμείς να δηλώσουμε πως είμαστε «αδέλφια», «φίλοι», «πιστοί», και ο καθένας μας είναι «πλησίον» του άλλου.

Όταν εσύ Maccolins, από το Καμερούν, λες πως σ’ όλη σου τη ζωή «πληγώνεσαι από το μίσος», μας θυμίζεις πως το μίσος έχει επίσης δηλητηριάσει τις σχέσεις μεταξύ των χριστιανών. Και αυτό, όπως είπες, αφήνει το στίγμα του, ένα βαθύ σημάδι που διαρκεί πολύ καιρό. Είναι ένα δηλητήριο από το οποίο είναι δύσκολο να αποτοξινωθείς. Πρόκειται για μια διαστρεβλωμένη νοοτροπία που, αντί να μας επιτρέπει να αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον ως αδέλφια, μας κάνει να βλέπουμε ο ένας τον άλλον ως αντίδικους, ως αντιπάλους.

Όταν εσύ, Rozh, από το Ιράκ, λες πως είσαι «ένας άνθρωπος καθ’οδον», μας θυμίζει πως κι εμείς είμαστε κοινότητες στην πορεία, βαδίζουμε από τη σύγκρουση στην κοινωνία. Στο δρόμο αυτό, που είναι μακρύς και γεμάτος σκαμπανεβάσματα, δεν θα πρέπει να φοβόμαστε τις μεταξύ μας διαφορές, αλλά θα πρέπει μάλλον να φοβόμαστε τα τις παρωπίδες και τις προκαταλήψεις που μας εμποδίζουν να συναντηθούμε αληθινά και να προχωράμε μαζί. Οι παρωπίδες και οι προκαταλήψεις ξαναχτίζουν ανάμεσά μας αυτό το τείχος διαχωρισμού που ο Χριστός γκρέμισε, δηλαδή την εχθρότητα (βλ. Εφ. 2,14). Και έτσι η οδοιπορία μας προς την ενότητα μπορεί να σημειώσει πρόοδο μόνο στο βαθμό που, όλοι μαζί, κρατάμε το βλέμμα μας προσηλωμένο σε Αυτόν, που είναι η «ειρήνη μας» (ό.π.), που είναι ο «ακρογωνιαίος λίθος» (εδ. 20). Και Αυτός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, έρχεται να μας συναντήσει με το πρόσωπο κάθε περιθωριοποιημένου και καταφρονημένου αδελφού. Με το πρόσωπο του μετανάστη που περιφρονείται, απορρίπτεται, εγκλωβίζεται… Αλλά και, όπως είπες, με το πρόσωπο του μετανάστη που ταξιδεύει προς κάτι, προς την ελπίδα, προς μια πιο ανθρώπινη συνύπαρξη…

Και έτσι ο Θεός μας μιλάει μέσα από τα όνειρά σας. Μας καλεί επίσης να μην παραδοθούμε σε ένα διαιρεμένο κόσμο, σε μια διαιρεμένη Εκκλησία, αλλά να βαδίσουμε στην ιστορία ελκυσμένοι από το όνειρο του Θεού για μια ανθρωπότητα χωρίς διαχωριστικά τείχη, απαλλαγμένη από την εχθρότητα, όπου η διαφορά μεταξύ αλλοδαπού και πολίτη δεν υφίσταται πλέον. Προφανώς, διαφορετικοί και περήφανοι για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, που είναι δώρο Θεού, αλλά ως συμφιλιωμένοι συμπολίτες.

Είθε αυτό το νησί, σημαδεμένο από μια οδυνηρή διαίρεση, να γίνει, με τη χάρη του Θεού, ένα εργαστήριο αδελφοσύνης. Και έτσι θα γίνει υπό δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι η πραγματική αναγνώριση της αξιοπρέπειας του κάθε ανθρώπου (βλ. Εγκύκλιος Fratellitutti, 8). Αυτό είναι το ηθικό θεμέλιο, ένα οικουμενικό θεμέλιο που βρίσκεται επίσης στην καρδιά της χριστιανικής κοινωνικής διδασκαλίας. Η δεύτερη όμως αποτελείται από το ανοιχτό πνεύμα του ανθρώπου προς τον Θεό με εμπιστοσύνη, που είναι ο Πατέρας όλων, και αυτή είναι η «προζύμι» που καλούμαστε να προσκομίσουμε ως πιστοί (βλ. ό.π., 272).

Υπό από αυτές τις συνθήκες είναι δυνατό το όνειρο να μετατραπεί σε καθημερινή οδοιπορία, με σαφή βήματα που μετατρέπουν την σύγκρουση σε κοινωνία, το μίσος σε αγάπη. Μια μακρόθυμη πορεία που, μέρα με τη μέρα, μας οδηγεί στη γη που ο Θεός έχει ετοιμάσει για μας, τη γη όπου, εάν ρωτήσει κανείς: «Ποιος είσαι;», μπορείς ελεύθερα να απαντάς, «Είμαι ο αδελφός σου».

Πηγή: Καθημερινή Κύπρου