Όπως γράφεται στην Ρωσία, μόλις πριν από λίγα χρόνια, το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης φαινόταν σαν φρούριο σταθερότητας στη διεθνή πολιτική. Με εύρωστες οικονομίες, στέρεα κοινωνικά συστήματα και το μεγάλο οικοδόμημα της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», έδωσε μια εντύπωση μονιμότητας, αδιαπέραστη ακόμη και από μεγάλες γεωπολιτικές ανατροπές. Τώρα, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει και το 2024 τελειώνει με την Γηραιά Ήπειρο σε απόλυτη παρακμή!
Γίνονται ατελείωτες συζητήσεις για την αποστολή «Ευρωπαίων ειρηνευτικών» στην Ουκρανία, παρατεταμένα δράματα για το σχηματισμό κυβέρνησης στηn Γαλλία ή προεκλογικές καταιγίδες όπως στην Γερμανία. Υπάρχουν προσπάθειες ανάμειξης στην Μέση Ανατολή, και πάνω απ’ όλα, ένας κατακλυσμός ανεύθυνων, συχνά ανούσιων δηλώσεων από δυτικοευρωπαίους πολιτικούς, σχολιάζεται.
Μια Δυτική Ευρώπη που είναι οικονομικά ασταθής, πολιτικά χαοτική και πνευματικά στάσιμη δεν είναι πλέον η ίδια με αυτό που κάποτε ήταν. Δεν είναι πλέον ένα μέρος στο οποίο η Ρωσία μπορεί να θεωρήσει γείτονα που αξίζει να μιμηθεί κανείς ή ακόμα και να φοβηθεί.
Εν τω μεταξύ, τα αφρικανικά και αραβικά έθνη εξακολουθούν να βλέπουν την Δυτική Ευρώπη μέσα από το πρίσμα της αποικιοκρατίας, τονίζουν στην Ρωσία. Η Τουρκία βλέπει τις ευρωπαϊκές χώρες ως θήραμα, γερασμένους και αποδυναμωμένους αντιπάλους. Ακόμη και οι Ηνωμένες Πολιτείες, ένας υποτιθέμενος σύμμαχος, επικεντρώνονται αποκλειστικά στο πώς να μεγιστοποιήσει τα δικά τους συμφέροντα σε βάρος της Ευρώπης.
Ακόμη και το πυρηνικό οπλοστάσιο της Γαλλίας, κάποτε σύμβολο εξουσίας, συγκεντρώνει πλέον ελάχιστο σεβασμό στην παγκόσμια σκηνή.
Η Γερμανία, η οικονομική δύναμη της ΕΕ, παρά τον πλούτο της, δεν κατάφερε να μεταφράσει την οικονομική ισχύ σε πολιτική επιρροή, ακόμη και στις δικές της υποθέσεις. Η καταστροφή του αγωγού Nord Stream το 2022 συμβολίζει την αδυναμία να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της ή να ζητήσει την ευθύνη των εταίρων της.
Το Ηνωμένο Βασίλειο, συνεχίζουν τα ρωσικά γραφόμενα, που συχνά διαφημίζεται ως ο πιο ενεργός παράγοντας εξωτερικής πολιτικής της Δυτικής Ευρώπης, διαδραματίζει αυτόν τον ρόλο σε μεγάλο βαθμό υπό την αμερικανική αιγίδα. Το Brexit, παρ’ όλο του το δράμα, δεν έκανε πολλά για να αλλάξει αυτή την δυναμική.
Ίσως η πιο εντυπωσιακή πτυχή της σύγχρονης Δυτικής Ευρώπης είναι η έλλειψη προβληματισμού. Ακόμη και η πνευματική ελίτ της ηπείρου φαίνεται να ζει πίσω από έναν τοίχο άρνησης, αποκομμένη από την πραγματικότητα, υπογραμμίζεται. Αυτή η στάση επεκτείνεται στην εσωτερική πολιτική, όπου η άνοδος των μη κυρίαρχων (αντιδιεθνιστικών) κομμάτων απορρίπτεται ως τάση ψηφοφόρων που «επιλέγουν τον λάθος δρόμο». Στην εξωτερική πολιτική, οι ηγέτες της συνεχίζουν να ενεργούν λες και οι απόψεις τους να διαμορφώνουν ακόμη την παγκόσμια πολιτική, παρά τις σαφείς αποδείξεις περί του αντιθέτου.
Τα κράτη της ΕΕ προχωρούν, αγνοώντας την φθίνουσα ισχύ τους και το μεταβαλλόμενο παγκόσμιο περιβάλλον. Η εποχή της κυριαρχίας της Ευρώπης έχει τελειώσει. Η παρακμή της είναι αναμφισβήτητη – ακόμα κι αν οι ίδιοι οι Δυτικοευρωπαίοι αρνούνται να το δουν, καταλήγουν στην Ρωσία.
