Σύμφωνα με τα δεδομένα που ανέκυψαν από την έρευνα του Δρ. Alexander Zabala και τους συνεργάτες του σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Karolinska, ερευνητές του Πανεπιστημίου του Γκέτεμποργκ και του Εθνικού Μητρώου Διαβήτη της Σουηδίας, όσο μεγαλύτερη η αντίσταση στην ινσουλίνη, τόσο αυξάνεται και ο κίνδυνος εγκεφαλικού επεισοδίου.

Η αντίσταση στην ινσουλίνη, όταν δηλαδή τα κύτταρα του σώματος δεν ανταποκρίνονται σωστά στην ινσουλίνη και δεν μπορούν εύκολα να μεταφέρουν τη γλυκόζη από το αίμα – αποτελεί ένα βασικό χαρακτηριστικό του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και τα επίπεδα της διαφέρουν από ασθενή σε ασθενή.

Η μέτρηση που χρησιμοποιήθηκε από την ερευνητική ομάδα για να εκτιμηθεί η αντίσταση στην ινσουλίνη ήταν η χρήση του εκτιμώμενου ποσοστού διάθεσης γλυκόζης (eGDR). Χρησιμοποιώντας έναν τύπο, συνυπολογίζεται η περιφέρεια της μέσης του ασθενούς, το μέσο επίπεδο του σακχάρου στο αίμα (HbA1c) και αν ο ασθενής έχει υψηλή αρτηριακή πίεση.

Η έρευνα και τα αποτελέσματα

Συνολικά ελέγχθηκαν 104.697 Σουηδοί ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, με μέση ηλικία τα 63 έτη και το 44% αυτών να είναι γυναίκες. Οι ερευνητές παρακολούθησαν την πορεία τους για περίπου 5,6 χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, 4.201 ασθενείς (το 4%) υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο.

Η ανάλυση των αποτελεσμάτων αποκάλυψε ότι όσο υψηλότερη ήταν η αντίσταση στην ινσουλίνη, τόσο και αυξανόταν η πιθανότητα εγκεφαλικού επεισοδίου. Επιπροσθέτως, αυξανόταν και η πιθανότητα θανάτου μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο.

Αντίθετα, όσοι παρουσίασαν τη μικρότερη αντίσταση στην ινσουλίνη, είχαν έως και 40% λιγότερες πιθανότητες να υποστούν ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και 28% λιγότερες πιθανότητες να καταλήξουν μέσα στο διάστημα της παρατήρησης.

To στοιχείο μάλιστα που ανέδειξε η περαιτέρω ανάλυση είναι ότι η υπέρταση ήταν ο παράγοντας που είχε άμεση συσχέτιση με το εγκεφαλικό επεισόδιο παρά η περιφέρεια της μέσης και το μέσο επίπεδο του σακχάρου στο αίμα.

(Ygeiamou)