Τις συστάσεις της για την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού συγκεκριμένων επαγγελματικών ομάδων έδωσε στην δημοσιότητα η Επιτροπή Βιοηθικής.

Οι συστάσεις αφορούν την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού για τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό αλλά και όσους στελεχώνουν δομές υγείας (δημοσίου και ιδιωτικού τομέα) ή δομές περίθαλψης ευπαθών ομάδων (ηλικιωμένων, ατόμων με χρόνιες παθήσεις ή ατόμων με αναπηρία).

Οι συστάσεις έγιναν μετά από σχετικό ερώτημα του Πρωθυπουργού.

Σημειώνεται ότι στην έκθεση της Επιτροπής Βιοηθικής προτείνεται μια προσέγγιση «κλιμακούμενης πρωτοβουλίας» από την πλευρά της Πολιτείας, με εκστρατείες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης, μέτρα ενθάρρυνσης και αποθάρρυνσης και ως έσχατη λύση την πρόβλεψη της υποχρεωτικότητας εμβολιασμού.

Μάλιστα σημειώνει ότι με το πέρασμα του χρόνου, η διστακτικότητα έναντι των εμβολίων κατά της COVID-19, τόσο για συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες όσο και για τον γενικό πληθυσμό, παρουσιάζει δυναμική μείωσης όπως υποδεικνύουν τα καθημερινά στοιχεία εμβολιασμού στην Ελλάδα, γεγονός που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη στην εφαρμογή των παραπάνω επιλογών.

Πιο αναλυτικά συστήνει:

α) Προσαρμοσμένες σε κάθε επαγγελματική ομάδα (ιατροί, νοσηλευτές, εργαστηριακοί, προσωπικό μονάδων φροντίδας, κ.λπ.) εκστρατείες στοχευμένης ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για εκούσιο εμβολιασμό, οι οποίες βασίζονται σε επιστημονικά στοιχεία που επικαιροποιούνται συνεχώς, με προϋπόθεση την προηγούμενη κατανόηση των φόβων και των γενικότερων αντιλήψεων.

β) Μέτρα ενθάρρυνσης/αποθάρρυνσης που θα μπορούσαν να σχεδιαστούν από την Πολιτεία σε συνεργασία με τη διοίκηση των μονάδων υγείας, όπως π.χ. διευκόλυνση του ραντεβού για τον εμβολιασμό, ελαστικότητα στο ωράριο εργασίας τις ημέρες του εμβολιασμού, προτεραιότητα στη επιλογή αδειών, ή υποχρεωτική χρήση διπλής μάσκας και εξοπλισμού ατομικής προστασίας.

γ) Πρόβλεψη υποχρεωτικότητας ως έσχατη λύση, η οποία πρέπει να έχει συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα και να εφαρμοσθεί μόνον εφόσον τα προηγούμενα μέτρα δεν αποφέρουν σημαντική αύξηση του ποσοστού εμβολιασμού. Η ακριβής εφαρμογή τέτοιου μέτρου αφενός πρέπει να ορίζεται με βάση το εργατικό ή το δημόσιο δίκαιο, αφετέρου απαιτεί να συνυπολογίζονται τυχόν συνέπειες στον καταμερισμό καθηκόντων και στελέχωση των δομών σε περίπτωση μη συμμόρφωσης, ώστε να αποφεύγεται η υπολειτουργία των τελευταίων ή η εργασιακή επιβάρυνση των άλλων εργαζομένων».

.

Σε άλλο σημείο της 14σέλιδης έκθεσης αναφέροντα τα εξής:

.

«Σε περίπτωση που αποφασιστεί η υποχρεωτικότητα, συνιστάται ο προσεκτικός (βάσει της τρέχουσας επιδημιολογικής κατάστασης) σχεδιασμός του χρονοδιαγράμματος του συγκεκριμένου μέτρου. Στην περίπτωση αυτή ο εμβολιασμός πρέπει να πραγματοποιηθεί με το διαθέσιμο σκεύασμα που τεκμηριωμένα έχει δείξει
ότι προκαλεί τις λιγότερες δυνατές και τις λιγότερο σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες.

Η εφαρμογή του μέτρου πρέπει να είναι διαβαθμισμένη ως προς τη σειρά με την οποία θα εμβολιαστεί το προσωπικό. Για παράδειγμα, θα πρέπει να προηγηθεί το προσωπικό των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας σε σχέση με το προσωπικό άλλων μονάδων. Στις ατομικές περιπτώσεις μελών του προσωπικού για τα οποία ο εμβολιασμός αντενδείκνυται για λόγους υγείας θα πρέπει να προβλεφθεί δυνατότητα εξαίρεσης από τον υποχρεωτικό εμβολιασμό.

Συμπερασματικά, είναι αναγκαίο να δοθεί κατά προτεραιότητα βάρος σε επιλογές που αποσκοπούν στο να πείσουν τους ενδιαφερομένους για την σημασία του εμβολιασμού με –εθνικής, περιφερειακής ή τοπικής κλίμακας– εκστρατείες στοχευμένης ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης προκειμένου να ενθαρρυνθεί ο εκούσιος εμβολιασμός».

.

Αξίζει να σημειωθεί πως στην έκθεση εκφράζονται όλες οι ηθικές επιφυλάξεις αναφορικά με την φύση της υποχρεωτικότητας, ενώ σε άλλο σημείο αποσαφηνίζεται τι ακριβώς θεωρείται “υποχρεωτικός εμβολιασμός”:

.

«Για την ορθή προσέγγιση του ζητήματος, είναι ανάγκη να διευκρινισθεί η έννοια της υποχρεωτικότητας και οι διαφορετικές σημασίες της. Η έννοια αυτή δύναται να αναφέρεται σε σωματικό καταναγκασμό κάποιου. Περιλαμβάνει επίσης την επιβολή του εμβολιασμού υπό την απειλή κυρώσεων για όποιον τον αρνείται (π.χ. προστίμου ή απόλυσης από την εργασία). Τέλος, σε αυτήν την έννοια εντάσσεται και η περίπτωση της καθιέρωσης του εμβολιασμού ως αναγκαίας προϋπόθεσης για να μπορέσει κάποιος να εκπληρώσει μια υποχρέωσή του προβλεπόμενη από τον νόμο (π.χ. την υποχρέωση της 9ετούς εκπαίδευσης ή την υποχρέωση στράτευσης). Όλες αυτές οι περιπτώσεις υποχρεωτικότητας είναι ηθικά και νομικά αμφιλεγόμενες, διότι και στις τρεις, το πρόσωπο ουσιαστικά τελεί υπό καθεστώς κάποιας μορφής πίεσης, αν όχι εκβιασμού, για την προστασία των δικαιωμάτων του ή την εκπλήρωση δημόσιων υποχρεώσεών του.

Από τις παραπάνω περιπτώσεις της υποχρεωτικότητας πρέπει, ωστόσο, να διακριθεί εκείνη κατά την οποία ο εμβολιασμός καθιερώνεται ως όρος προκειμένου να ασκήσει κάποιος ένα δικαίωμά του, όπως, π.χ., η πρόβλεψη εμβολιασμού για τη μετάβαση σε χώρα που μαστίζεται από μεταδοτικές ασθένειες ή για την πρόσληψη σε
εργασία υγειονομικού ενδιαφέροντος στον δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα (π.χ.υποχρεωτικός εμβολιασμού μαγείρων κατά της ηπατίτιδας). Γιατί, εν προκειμένω, το πρόσωπο διατηρεί πάντως την επιλογή να μην εμβολιασθεί, παραιτούμενο από τη συγκεκριμένη άσκηση του δικαιώματος κίνησης ή εργασίας. Πρόκειται εδώ για
επιλογή του ίδιου του ενδιαφερομένου μεταξύ δύο δικαιωμάτων, δηλαδή της φροντίδας της υγείας του και της άσκησης του δικαιώματος κίνησης ή εργασίας».

Δείτε παρακάτω ολόκληρη την έκθεση που πλέον βρίσκεται στη διάθεση της κυβέρνησης: