Ο κίνδυνος αυξήθηκε σημαντικά με την έκθεση σε πολλαπλές δυσμενείς εμπειρίες παιδικής ηλικίας, υπογραμμίζοντας τη σημασία της αντιμετώπισης του παιδικού τραύματος για τον μετριασμό των επιπτώσεών του στη μακροπρόθεσμη υγεία.
Οι δυσμενείς εμπειρίες της παιδικής ηλικίας (Adverse childhood experiences (ACEs)) όπως η σωματική, σεξουαλική ή συναισθηματική κακοποίηση ή παραμέληση από γονέα ή φροντιστή προκαλούν άμεση βλάβη σε ένα παιδί ή έναν έφηβο. Η βλάβη μπορεί να προκύψει έμμεσα ως αποτέλεσμα οικιακής δυσλειτουργίας, γονικού θανάτου, διαζυγίου ή ασθένειας ενός γονέα ή κατάχρησης ουσιών.
Προηγούμενη έρευνα έχει επισημάνει τις αρνητικές επιπτώσεις των δυσμενών εμπειριών της παιδικής ηλικίας (ACEs) στη σωματική, ψυχολογική και συμπεριφορική υγεία, επιπτώσεις που μπορούν να συνεχιστούν και στην ενήλικη ζωή. Μια πρόσφατη μελέτη με επικεφαλής ερευνητές από το Πανεπιστήμιο McGill του Καναδά, εξέτασε τη σχέση μεταξύ της έκθεσης σε παιδικό τραύμα και του χρόνιου πόνου στην ενήλικη ζωή και έδωσε κάποια ανησυχητικά αποτελέσματα.
«Αυτά τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά ανησυχητικά, ιδιαίτερα καθώς πάνω από 1 δισεκατομμύριο παιδιά – το ήμισυ του παγκόσμιου παιδικού πληθυσμού – εκτίθενται σε ACEs κάθε χρόνο, θέτοντάς τα σε αυξημένο κίνδυνο χρόνιου πόνου και αναπηρίας αργότερα», δήλωσε ο André Bussières, επικεφαλής και αντίστοιχος συγγραφέας στη μελέτη. «Υπάρχει επείγουσα ανάγκη να αναπτυχθούν στοχευμένες παρεμβάσεις και συστήματα υποστήριξης για να σπάσει ο κύκλος των αντιξοοτήτων και να βελτιωθούν τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα υγείας για τα άτομα που έχουν εκτεθεί σε παιδικό τραύμα».
Οι ερευνητές πραγματοποίησαν μια συστηματική ανασκόπηση και μετα-ανάλυση 85 μελετών που πραγματοποιήθηκαν σε διάστημα 75 ετών και με τη συμμετοχή 826.452 ενηλίκων. Απέκλεισαν έρευνα που βασίζεται σε πληθυσμούς υψηλού κινδύνου, όπως άτομα που είναι άστεγοι, έγκλειστοι ή με κύρια διάγνωση κατάχρησης ουσιών, επειδή λίγα άτομα σε αυτούς τους πληθυσμούς έχουν χαμηλή έκθεση σε ACEs. Επίσης, απέκλεισαν άτομα που γεννήθηκαν σοβαρά πρόωρα, καθώς είναι γνωστό ότι τροποποιούν την οδό του πόνου, οδηγώντας σε αλλοιωμένο πόνο στην ενήλικη ζωή και απέκλεισαν όσους είχαν σαφείς εξηγήσεις για τον πόνο τους, όπως κατάγματα, διαστρέμματα, εγκαύματα, ασθένεια, νευροπάθεια ή καρκίνο.
Σε σύγκριση με εκείνους που δεν ανέφεραν ACEs, οι πιθανότητες αναφοράς καταστάσεων χρόνιου πόνου αργότερα στη ζωή ήταν 45% υψηλότερες μεταξύ των ατόμων που εκτέθηκαν σε άμεσες δυσμενείς εμπειρίες της παιδικής ηλικίας (ACEs), συμπεριλαμβανομένης της σωματικής, σεξουαλικής ή συναισθηματικής κακοποίησης ή παραμέλησης. Τα άτομα που ανέφεραν σωματική κακοποίηση στην παιδική ηλικία είχαν σημαντικά περισσότερες πιθανότητες να αναφέρουν χρόνιο πόνο και αναπηρία που σχετίζεται με τον πόνο κατά την ενήλικη ζωή.
Τα άτομα που εκτέθηκαν σε οποιοδήποτε ACE, ήταν σημαντικά πιο πιθανό να αναφέρουν επώδυνες χρόνιες παθήσεις στην ενήλικη ζωή, συμπεριλαμβανομένου αδιαφοροποίητου χρόνιου πόνου, οποιωνδήποτε επώδυνων μυοσκελετικών διαταραχών (MSDs), αρθρίτιδας, πόνου στην πλάτη ή στον αυχένα, ινομυαλγία, κεφαλαλγία και ημικρανία , σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου και πυελικός πόνος. Η έκθεση σε οποιοδήποτε δυσμενή εμπειρία της παιδικής ηλικίας, αύξησε τις πιθανότητες αναπηρίας που σχετίζεται με τον πόνο.
«Τα ευρήματά μας υποδεικνύουν ότι η έκθεση σε δυσμενείς εμπειρίες της παιδικής ηλικίας σχετίζεται με τις πιο κοινές και δαπανηρές καταστάσεις χρόνιου πόνου, συμπεριλαμβανομένου του πόνου στην πλάτη και τον αυχένα και άλλα MSDs, που αντιπροσωπεύουν τις υψηλότερες συνολικές δαπάνες υγειονομικής περίθαλψης σε σύγκριση με άλλες παθήσεις υγείας», είπαν οι ερευνητές. «Τα άτομα με ACE τείνουν να έχουν υψηλότερη επιβάρυνση χρόνιων ασθενειών, εμπόδια στη συμμετοχή στη θεραπεία και μεγαλύτερη χρήση υγειονομικής περίθαλψης στην ενήλικη ζωή».
Ενώ οι μηχανισμοί στους οποίους βασίζεται η συσχέτιση μεταξύ των ACE και του χρόνιου πόνου είναι ελάχιστα κατανοητοί, οι ερευνητές έθεσαν ορισμένες υποθέσεις που βασίζονται στην έρευνα. Αναδυόμενα στοιχεία έχουν συνδέσει τα ACE με αλλαγές στη γενετική έκφραση που επηρεάζουν τη δομή και τη λειτουργία του εγκεφάλου. Τα ACE μπορεί να σχετίζονται με αυξημένη ευαισθησία στον πόνο αργότερα στη ζωή. Η παραμέληση κατά την παιδική ηλικία προβλέπει μείωση των επιπέδων κορτιζόλης στην ενήλικη ζωή, η οποία, με τη σειρά της, προβλέπει αυξημένο καθημερινό πόνο και συναισθηματικά συμπτώματα όπως κατάθλιψη και άγχος.
«Αυτά τα αποτελέσματα υπογραμμίζουν την επείγουσα ανάγκη αντιμετώπισης των ACEs, ιδιαίτερα υπό το φως του επιπολασμού και των επιπτώσεών τους στην υγεία», δήλωσε ο Jan Hartvigsen, συν-συγγραφέας της μελέτης. «Μια πιο λεπτή κατανόηση της ακριβούς σχέσης μεταξύ του ACE και του χρόνιου πόνου θα δώσει τη δυνατότητα στους επαγγελματίες υγείας και τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να επινοήσουν στοχευμένες στρατηγικές που θα βοηθήσουν στη μείωση του μακροπρόθεσμου αντίκτυπου των αντιξοοτήτων της πρώιμης ζωής στην υγεία των ενηλίκων».
Οι ερευνητές προτείνουν τη διεξαγωγή περαιτέρω μελετών για την εμβάθυνση στους βιολογικούς μηχανισμούς μέσω των οποίων οι δυσμενείς εμπειρίες της παιδικής ηλικίας επηρεάζουν την υγεία σε όλη τη διάρκεια της ζωής.
Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο European Journal of Psychotraumatology.
(photo: pixabay)
